Küçüğüm daha çok küçüğüm...

...Yaş 70'e gelse bile, hayat daha bitmemiş, sen mi biteceksin ? çekeceksen bile bayrağı, yaşadım ulan dibine kadar, diyemiyecek misin...

demiş şair..

Çocuk ruhumdan ödün vermiyorum hiç.
Ama böyle sosyal hayatta, insan ilişkilerinde hani yanlış diye tabir ettiğimiz çocuksu davranışlardan, hayatı zehreden şekilde değil. Olgunum gerektiği yerde, lüzumsuz triplere girmiyorum. Büyüdüğümü hissediyorum ama acele etmiyorum, yavaş yavaş sindire sindire...

Hala içimde o küçük kız çocuğu; öyle saf öyle temiz..
inanıyorum, seviyorum, güveniyorum, hiç kötü düşünmüyorum...
Hayatı öğreniyorum ama düş kurmayı bırakmıyorum..
Güneşin uzunlu kısalı çizgileri var hala benim resmimde..
elmalar var ağaçlarda ve yerlerde çiçekler rengarenk..
Çalan kapıya hep koşacağım babam geldi, annem geldii, birileri geldi diyerek..
heyecanla, ümitle..
O çocuk bende hiç eskimeyecek..
Çünkü onu hissetmeyi, ona söz  geçirmeye çalışmayı bile seviyorum..
Ona "yapma kızım" demeyi..
Onu tanıyorum..
O benim kızım..
Hiç olmasa bile..
Ona şımarıyorumm...
:)